ماه رمضان بود و نزدیک عیدو تمام کودکان همسایه ها آمدن عید را لحظه شماری میکردند اما بجز از من، گرچه کودک بودم اما تقدیر مرا از خوشی های دوران کودکی محروم کرده بود، بلی مدتی بود که پدر، مادر، برادر و خواهرم همه ما سخت مریض بودیم، دوا که هیچ، در خانه ما حتی یک جوش چای خشک هم پیدا نمی شد و شب و روز خود را با گرسنگی سپری میکردیم، یکی از روز ها پدرم گرچه سخت مریض بود اما مجبورآ از جاه بلند شد و گفت من میروم کار کردن تا برای شما نان خشک بیاورم. جنگ های داخلی در شهر کابل جریان داشت اما پدرم رفت تا لقمه نانی بیاورد و من بازهم به خواب رفتم، هر باریکه چشمانم را باز میکردم به چهار اطرافم نگاه میکردم اما از پدرم خبری نبود، آنروز آفتاب خیلی غمگینانه می تابید و دل آسمان گرفته به نظر میرسید، فکر میکردم آنروز آسمان دلش به حال ما سوخته اما چی میدانستم که غمگینی آفتاب حامل پیامی است?

روز داشت به پایان خود نزدیک می شد اما بازهم در انتظار آمدن پدر بودیم، خوب یادم است یکبار که چشمانم را باز کردم مادرم را بالای سرم یافتم از مادرم پرسیدم. پدرم نیامده؟ گفت: نه بچیم نیامده و دوباره به خواب رفتم اما این همه انتظار بیهوده بود، ما انتظار آمدن پدر را می کشیدیم بی خبر ازینکه دست سرنوشت پدرم را در میان خونش غلطانده، بلی اینبار وقتیکه چشمانم را باز کردم در خانه خاله ام را دیدم سر جایم نشستم و پرسیدم. پدرم نیامده؟ اما با کمال تعجب صدای لرزان مادرم را شنیدم که از لابلای گلوی بغض گرفته اش برون آمد. نه جان مادر پدرت در شفاخانه است. پرسیدم. شفاخانه؟ مگر چرا؟ مادرم گفت: هیچ خو مریض بود مریضی اش زیاد شده و به شفاخانه رفته و ....... در همان لحظه خواهرم که نسبت بمن خوردتر بود صدایش بلندشد. نه برادر من حرفهای خاله ام را شنیدم پدرم زخمی شده،آنروز را تا به شام در انتظار آمدن پدر نشستیم بی خبر ازینکه پدرم مرمی خورده و زخمی شده. خدا را هزار بار شکر که آن ایام با تمام سیاگی هایش گذشت اما آنروز هرگز فراموشم نمی شود.