دو جاده، جاده های فرعی، جاده های تنها، بی کس، بی نفس .
تقاطع عاشقانه، جاده اصلی، دوباره من، دوباره تو، دوباره ما، قصه از نو و دوباره عشق.
دوباره یک نگاه، یک دیدار  و دوباره لحظه های عاشقی.
دوباره اشک، دوباره غم  و غصه، و یک راه نفس گیر.
دوباره من، دوباره تو، دوباره ما،  دوباره عشق، دوباره پرواز، پرواز به دشت شقایق های عاشق.
دوباره من، دوباره تو، دوباره ما،  دوباره عشق، دو هم نفس، دو عاشق، دو همدل، دو مجنون.
دوباره آواز، آواز عاشقانه دو مرغ عشق، دو دلدار، دو بیدار.
دوباره من، دوباره تو، دوباره داستان دیگری از من و تو.
یه تنها، یه مجنون دوباره یک لیلی و مجنون.
یه فرهاد، یه شیرین، دوباره یک رویای رنگین.
دوباره من، دوباره تو، دوباره درد دل های عاشقانه .
دوباره من، دوباره تو، دوباره ما , دوباره حادثه، دوباره فاجعه، دوباره داستان های عاشقانه .
دوباره، باز دوباره، دوستت دارم باز دوباره .
دوباره من، دوباره تو، دوباره ما، دوباره دوست داشتن های قلبهای ما.
دو  عاشق، دو  موندگار، دو  صادق، دو  همسفر، دوباره باز دوباره حرکت به سوی یک  زندگی عاشقانه

من درین جا سراغ یار آمده ام

پی یک لحظه دیدار آمده ام

نمی دانم می بینمش یا نه

اما به امید بسیار آمده ام

گر ببینمش گویم جانم به فدایت

بیا در کنارم که به دیدار تو دل آزار آمده ام

با این همه دوری راه ای بی وفا

بحر دیدنت با یک عالم کوله بار آمد هام

مدت هاست که ترا نه دیده ام

این راه دور را لحظه شمار آمده ام

محروم مکن از دیدنت رویت مرا

که من به در تو، پی دیدار آمده ام

مرا ز خویش مران ای بی مروت

که عاشق تو ام و با دل بی قرار آمده ام

امشب در انتظار یار نشسته ام

لحظه ی قرار ندارم و بی قرار نشسته ام

به عقربه های ساعت خیره شده ام

در انتظار آمدن دلدار نشسته ام

منتظرم تا دروازه را تک تک کند

صدای پای یار تب تب کند

نمیدانم چطور استقبالش کنم

سر به قدم هایش نهاده مهمانش کنم

شب را تا سحر درد دل کنم

سرو جانم را به قربانش کنم

ای فلک امشب را به من مهلت بده

تا چند بوسه از دور لبانش کنم

دیگر شور و حال ندارد دل بشکسته من

 توان قیل و قال ندارد حنجره خسته من

آه های! چه می خواهی از من ای سرنوشت؟

ببین به آرزوهای نا تمام و به خاک نشسته من

چرا با من این گونه نا مهربانی ای سرنوشت؟

به یغما بردی همه دار و دسته من

دیگر درمن از باغ و بهار خبری نیست

در فصل بهار خشکیده نهال نو رسته من

من صیلی روزگار فراوان خورده ام

مزن تبر، به دست و پای بسته من

ای تو که مرا در قلبت اسیر کردی ، ای تو که مرا با دنیای عاشقی آشنا کردی و با غم و غصه های عشق رها کردی  دلم بدجور هوایت را کرده است.
با اینکه عشق را نمیخواهم ، اما تو را میخواهم ،
تو را میخواهم برای قلبم نه برای نیاز خویش،
تو را میخواهم برای خوشبختی .
ای تو که مرا در کویر عشق در به در کردی ، کاش می دانستی من اینک تشنه یک ذره محبتم.
کجاست او که مرا دوست داشت و مرا با عشق آشنا کرد.
کجاست محبت و آن دستهایی که دستان مرا بگیرد و مرا از این کویر خشک نجات دهد.
ای تو که ادعا میکردی مرا دوست داری و هیچگاه مرا تنها نمیگذاری پس چرا اینک تنها هستم و در حسرت یک لحظه تماشای تو هستم.
تو را میخواهم برای آن لحظه که لبخند عشق بر روی لبانم جاریست.
ای تو که قلب مرا با عشق آشنا کردی و خودت عشق را برایم معنا کردی پس چرا اینک عشق برایم بی معنا شده است.
یا عشق کلمه ای بی معناست، یا تو معنایش را نمی دانستی.
نمیخواهم سهم من از این بازی تلخ جدایی باشد ، نمیخواهم در نقش یک شکست خورده بازی کنم. میخواهم عاشقترین باشم ، برای تو بهترین باشم.
میخواهم تو همانی باشی که مرا برای قلبم بخواهد ، مرا از ته دل دوست داشته باشد و یکرنگ با من بماند. ای تو که مرا عاشق کردی چرا مرا تنها گذاشتی و رفتی.
اگر روزی میخواستی مرا بازیچه خودت قرار دهی چرا به من دلخوشی دادی.
اگر معنای عشق آن بود که تو میگفتی ، پس چرا من اینک یک دلشکسته ام

اینجا آسمان صاف تا قسمتی به رنگ دوستی همراه با غبار فراغ است، توده ای سلام به سمت شما در حرکت است، ضمنا احتمال بارش بوسه فراوان است، دلشناسی یه عاشق!