گر قدم گذاری به غربت سرای من

گر نگاهی افگنی به رنگ پریده سیمای من

گر لب خندی زنی بحر نوازش قلب شکسته ام

آباد کرده یی به خدا فردای من

از من دلگیر و آزرده خاطر نباش

گر نموده ام خطا، بگذر از خطای من

گر بیایی با تو فردایی خواهم داشت

بی تو خواهد نشست مادر، در عزای من

درین غربت سرا دیریست منتظر تو مانده ام

بیا نقطه پایان بگذار به انتظار بی پایان من

خیلی تنها شده ام اما فریاد نمی زنم

فریاد از دست این خاطر ناشاد نمی زنم

سینه ام سرای جاویدان غم شده

اما همیشه سکوت میکنم و داد نمی زنم

داد و بیداد در شآن عاشقان نیست

گرچه غرق در غمم و نفس آزاد نمی زنم

برای شنیدن ناله های من گوش شینوای نیست

سکوت می کنم و از غمم سخن به افراد نمی زنم

 منم و تنهایی و یک سکوت سنگین

دیگر از تنهایی نمی هراسم و دم از انتقاد نمی زنم

خدایا! لحظه ی صبر و قرار ندارم

دل شکسته ام و توان انتظار ندارم

دیگر خسته ام از خلوت گاه خویش

اما چه کنم که پای فرار ندارم

بند، بند از وجودم ناله دارد

اما زبانی برای گفتار ندارم

خدایا! خیلی درمانده و تنهایم

مؤنسی برای این دل غمبار ندارم

ای مؤنس دلهای تنها،برس به دادم

که جز تو، مؤنس و غمخوار ندارم

بشنو ای بی وفا سراپا وجودم از غم حکایت میکند

این دل در فراق تو از دریای ماتم حکایت میکند

قطره قطره اشک من بر زمین ریخته و دریا میشود

 و این موج بزرگ از چشم پر نم سرایت میکند

سر نوشتم به دست غم فتاده و نمیدانم که در آینده مرا

به کجا ها کشانده و به کدام گوشه عالم هدایت میکند

مغرور جمال خویش شده ی یا ز یاد برده ی وفا را

ورنه برایم همین قدر درد و غم کفایت میکند

محوی خیالات و هوس های خویش شده ی

اما این عاشق شیدا جان را فدایت میکند

سر و جان (خاموش) گر ارزش ترا نداشت

دل و دین و ایمان را فدایت میکند

اشک من قطره قطره دریا خواهم شد در فراق تو

من در جماعت رسوا خواهم شد در فراق تو

تا به کی ناله و غوغا کنم در فراقت

همچو مجنون روانه صحرا خواهم شد در فراق تو

منم شیدای تو و رقیبان در کمین من چنان

کز دست رقیبان تباه خواهم شد در فراق تو

منم دیوانه تر از مجنون لیلی من

ورنه تمام دنیا برایم بی بها خواهم شد در فراق تو

زود بیا کز عمر من همین شب باقیست و بس

ورنه همین شب هم صباه خواهم شد در فراق تو

گفت تا آخرش با تو میمانم

 گفتم آخرش کجاست؟

 گفت آخر دنیاست

 گفتم آخر دنیا کجاست؟

گفت تا آخرش با تو میمانم

 گفتم آخرش کجاست؟

 گفت آخر دنیاست

 گفتم آخر دنیا کجاست؟

 گفت از نگاهم پیداست

 گفتم نگاه تو، رو به کجاست؟

 گفت نگاهم رو به پایان زندگیست

 گفتم پایان زندگی کجاست؟

 گفت لحظه ای که از عشقت میمیرم

 ……

 مدتی گذشت ، او مرا تنها گذاشت ، قلبم بی صدا شکست.

 میدانستم آخرش همینجاست، جایی که برایم آشناست.

 همان زندان غمهاست ، فریاد شکستنهاست.

 گفتم اینجا همان لحظه ای بود که از عشقم میمیری؟

 گفت سرنوشت من و تو از هم جداست.

 گفتم این بهانه است ، قلب من بازیچه دلهاست.

 گفت تقصیر خودت بود ، عشق در قصه هاست.

 گفتم اگر عشق در قصه هاست ، پس چرا با من عهد بستی.

 گفت تو اشتباه کردی که به پای من نشستی.

 سکوت کردم…

 اشک ریختم و ناله جدایی سر دادم.

جان من بستان ای نازنین اما بی وفایی مجوی

زین قدر جور و جفا حذر کن و خود خواهی مجوی

گرچه منم در ویش و فاقد شهرت و ثروت

عشق ما را بپزیر و مال دنیایی مجوی

رسام چهره ی همه آن خالق یکتاست

مشو مغرور حسن خویش و خود ستایی مجوی

عهد و پیمان که با من بستی به آن وفا کن

دنبال هرکه مرو و یار هر جایی مجوی

در فراقت اشعار می نویسم گر ناقص بود

مرا ببخش و از من اشعر (بهایی) مجوی

ای یار نازنین من یادت بخیر

خوش کلام و مه جبین من یادت بخیر

نمیدانم چرا از هم جدا شدیم

از وفا گفتیم و بی وفا شدیم

ایامی هر دو در آغوش یکدیگر بودیم

در هر کجا با هم همسفر بودیم

یاد تو یار نازنین بخیر

یاد آن لحظه های شیرین بخیر

ای کاش آن لحظه ها بار دیگر تکرار میشد

ای کاش این فصل خزان ما از نو بهار میشد